Reisverslag van Thea en Gerard van hun werkbezoek aan het weeshuis in oktober 2013.

Dinsdag 8 oktober 2013. Precies om 12.00 uur draait de auto van Kwame Macafui, bestuurslid en voorzitter van de Ghanese stichting, het Orphanage terrein op,  we zijn in “Children’s House of Hope”, na meer dan 24.00 uur onderweg … pff

De vliegreis A’dam – Accra ging zonder problemen, alleen wat hupjes, maar al dat gedoe als je de aankomsthal binnen komt, daar heb ik de pest aan, vooral de momenten dat ik moest uitleggen wat er in toch dat pakket zit, de pomp dus en die is voor het weeshuis in Egyam en… en …. tot 3x toe mocht ik het uitleggen en tenslotte doorlopen door een wirwar van niet te identificeren officials en medereizigers … LEES VERDER…

Als we eindelijk die drukte hebben gehad worden we begroet door de zoon van Kwame Macafui die ons naar de familiewoning brengt waar ook zijn grootmoeder woont; tegenover hun huis is een gastenverblijf met alles d’r op en d’r aan behalve dat er vanaf 12.00 uur in de nacht geen electriciteit meer is, maar ook dat is Ghana, Africa. Om half 5 opgestaan voor de binnenlandse vlucht, in het donker aangekleed en naar buiten gelopen waar ik tot de ontdekking kwam dat Thea Nederlandse tijd had toegepast, 2 uur te vroeg dus…..

Om 5.00 uur local time een nieuwe kans die lukt: we gaan naar een ander deel van het vliegveld voor de vlucht naar Takoradi. Weer een hoop soesa die de zoon van Kwame met flair oplost en we kunnen weg nadat al onze handbagage is nagekeken door allercharmants lachende dames en nadat de vlugge vingers van een bewaker lijfelijk hebben vastgesteld dat ik echt niks meer verberg dan dat wat er al zat ….. Er wordt wel eens gezegd in Ghana: jullie hebben de klok en wij hebben de tijd dus … we vertrekken pas als de laatste passagier is gevisiteerd.. Ik mag naar plaats 3G en Thea naar 9 en nog wat; ik blijk een vip plaats te hebben want ik zit net of weer zo’n leuke bruine hostess komt vragen wat ik wil drinken. Doe maar een jus. Wat ik hierna wil eten en of ik ook koffie of thee wil. Ik bestel dus maar alles en vraag langs de neus weg of ik dit moet betalen, nee dus.  Da’s dan mooi meegenomen, niet. Thea kreeg wel een zakje met frisdrank en koek mee, maar die had ik ook al want de reis duurt ongeveer 35 minuten, da’s opschieten dus !!.

Op Takoradi airport komt Kwame ons ophalen en gaan we naar zijn kantoor Macro Shipping. Mooi en groot handelskantoor. Hij nodigt ons uit om met hem te gaan ontbijten in een restaurant in hetzelfde gebouw. Daar komt zijn architect er ook bij zitten en die laat een uitgewerkt plan zien dat een onderdeel wordt van een sponsoractie vanuit Ghana voor ons weeshuis. Kwame zegt dat hij genoeg bedrijven en personen kan benaderen als hij maar wat projecten laat zien. Daar hoort nieuw- of verbouw bij maar ook financiering studie- en exploitatiekosten.

Daarna naar Egyam met als resultaat de aankomst in ons Huis waarmee ik mijn verslag begon.

De dag hebben we met knuffelen van oude en jonge bekenden en begroetingen verder gevuld en …. Nu ga ik naar bed, het is inmiddels 12.00 uur in de nacht in ’s-Heerenberg.
Het is woensdag 9 oktober 2013 20.30 uur. Ik wil net met het vervolg van mijn verslag beginnen als Daniel, onze directeur, enigszins geirriteerd binnen komt. Thea is samen met begeleidend personeel bezig zonnebrillen en andere kadootjes uit te delen aan groepjes van 4 a 5 kinderen en dat staat hem kennelijk wat minder aan; hij zegt dat de andere kinderen morgen maar moeten terug komen en dat vindt Thea minder geslaagd en ze gaat dus gewoon door; ik hoor later wel wat er aan de hand is want zooo direct heb ik Daniel nog niet meegemaakt. Ik trek me er niks van aan en ga gewoon een gesprek aan of ik ga door met typen op Thea’s laptop als hij niet of nauwelijks reageert.

Zeg nou zelf: eerst 20 kinderen blij maken en tegen de anderen zeggen dat ze morgen maar moeten terug komen, kun je niet maken, toch ?

Vanmiddag zijn we naar de markt in Takoradi geweest, inkopen gedaan en hebben we in een internetcafé de telefoon en internettoegang “geregeld”; vervolgens heb ik in het café mijn tekst van gisteren verstuurd. Het was een beetje lastige manoeuvre om het mailprogramma te gebruiken, uiteindelijk wel gelukt maar kon niks toevoegen aan het word-bestand.

We zijn er inmiddels achter: Daniel wilde iets met ons bespreken en dat werd door de sinterklaas­actie van Thea vertraagd. Het ging om 2 meisjes die hij een maand naar de familie heeft gestuurd omdat er iets was voorgevallen dat echt niet door de beugel kon. Details vertel ik nog wel .

De vondeling van + 6 weken die onlangs in het Huis is opgenomen, gaat waarschijnlijk naar een Ghanees gezin, maar dat duurt nog wel even.

Het is inmiddels donderdag 10 okt. Ik zit buiten te genieten van 3 kippen met ieder 5 kuikens; ze zijn niet van het Huis maar slechts “voortdurend” op bezoek … Vannacht heeft het flink geregend, het is bewolkt en vochtig warm; als de zon wegblijft vind ik dat prima zo.

Internetverbinding is een ramp voor ons, we hebben kennelijk een verkeerd modem en zullen wel weer naar het internetcafé moeten om berichten te versturen; we zullen zien …

Vanmiddag gaan we met Daniel naar een aantal hotels om sponsoren te winnen voor de plannen van Daniel en Kwame om o.a. een studiezaal met bibliotheek te gaan bouwen op het terrein, maar ook voor financiering studiekosten. Ze zijn nog meer van plan om uitbreidingen van het Huis te regelen; ze hebben onze zegen want we willen dat Ghana zelf ook financieel meehelpt….

We moeten ook nog wat fruit etc. kopen voor de kinderen; dat krijgen ze van het geld dat Thea meekreeg van Nederlandse sponsoren.

Dezer dagen volgen nog individuele gesprekken met de staff, dat is nuttig en begrijpelijk omdat  Daniel dan mogelijke problemen beter met ons erbij kan bespreken, dus de Nederlandse Board geeft de helpende en sturende hand. Tot straks….we gaan een hapje eten, het is kliekjesdag maar Thea maakt er een feestmaal van !

Vrijdag 11 oktober. 9.45 uur. Thea strijkt de was en ik kan weer wat op papier zetten. Dat moet ik frequent volhouden anders raak ik, belangrijk of niet, de volgorde kwijt van alles wat er gebeurt….

Straks gaan we samen met Katharina Schlosznagel, (op facebook castlenail), een Beierse stagiaire sociale wetenschappen die hier een half jaar is,  naar het dorp Egyam om gedag te zeggen en kennis te maken.

Het is 13.00 uur als we terugkomen van deze wandeling. Student Paul, die dokter wil worden, heeft ons vergezeld omwille van de vertaling van de plaatselijke taal. Prachtig als je bij de school komt en alle kinderen je aan de hand willen vasthouden en met je meelopen. Een nieuwe geestelijke heeft de Grotto opgeknapt en heeft deze kapel op de heuvel in ere hersteld. De vorige priester was er met de door MIVA Zwitserland geschonken auto (pickup) en het Mariabeeld vandoor gegaan, maar alles is terug, die priester niet. De dames lopen nog even binnen bij de kliniek voor zwangere vrouwen en daarna zijn we in de bar, het plaatselijke café !! met keiharde muzikale omlijsting, aan een pilsje begonnen, malt voor de ladys en  een echt biertje voor mij. Enigszins onvast na zo’n halve liter dalen we weer af naar de mainroad. In zo’n 10 jaar is die weg anderhalf tot twee  meter lager komen te liggen: erosie door regen en achterstallig onderhoud zullen we maar zeggen. De mensen zijn vriendelijk en willen graag contact; we hebben de oma van Daniel gedag gezegd, een superslanke vrouw van rond de 100 schatten ze, ik heb van die ontmoeting een stukje op video gezet. We kopen nog wat bananen en gaan huiswaarts met de blagen achter ons aan. Op de terugweg komen we Prince tegen, een jongen die normaal gesproken in een speciaal internaat voor geestelijk gehandicapten is, maar nu thuis wordt verzorgd omdat hij ziek is. De kosten van het Internaat worden vanuit onze stichting en een particulier gesponsord.

Het is inmiddels twintig voor acht ’s-avonds  wanneer we besluiten om de overige 2 staff-leden morgen te doen, ik heb al genoeg hoofdpijn opgebouwd met de 5 anderen die we wel hebben gesproken en we hebben nog niet gegeten dus ….. Ondertussen valt de stroom weer eens uit en gaan we in het donker zoeken naar een zaklamp terwijl Daniel probeert het aggregaat aan de praat te krijgen, dat lukt en …. het licht schijnt weer in de duisternis….

Voordat de staff haar opwachting maakte kregen we bezoek van Deborah, een bijna blind meisje die probeert met de steun van onze stichting en een Nederlands echtpaar haar studie in Cape Coast Blindeninstituut af te ronden voordat ze helemaal blind wordt. Ze wil in de journalistiek haar brood verdienen. Thea en ik hebben een interview met haar opgenomen voor ons Montferlandse tv station.

Morgen gaan we op zoek naar een oplossing voor ons internetverkeer !!

Zaterdag 12 oktober. Via de provider van Daniel hebben we internetverbinding; Vodafone werkt hier dus niet zo goed als wij zouden willen. Vanmorgen kwam een afvaardiging van een moslim-community giften brengen in de vorm van kleding, toiletpapier, frisdrank etc. Mooi toch, dit Huis is voor iedereen !

Het is 11.00 uur en met een bus en 2 limo’s komen zo’n 30 Rotary members van Takoradi giften brengen: schoolboeken, schriften, frisdrank, toiletpapier etc.  Er volgen speeches over en weer, ik heb er opnamen van gemaakt. Ghana doet ook op deze manier mee om ondersteuning aan te bieden.

We krijgen bezoek van Steven Qaicoe, de vader van de priester in opleiding. Thea laat hem de kelk zien, geschonken door de pastoor Jurgen Jansen van de Gabriel parochie die in ’s-Heerenberg woont. Steven vindt het prachtig maar vraagt om de kelk in ons Huis te bewaren, want de priesterwijding is pas volgend jaar. Zijn dochter, onderwijzeres in Beahu, komt ook even langs. De nieuwe pastoor van het dorp sluit de rij van bezoekers voor vandaag af.

Daniel biedt ons verse cocosnoten aan, de jeugd is – zonder ladder – in de palmboom geklommen en gooit de noten naar beneden. Thea en ik krijgen de eerste noten aangeboden nadat met een groot kapmes het dak er afgehaald is. Koele drank met een beetje cocos, ik vond het zeer apart en lekker. De rest van de noten wordt onder de kinderen verdeeld en dat regelen ze zelf, geen onvertogen woord.

Met Daniel hebben we onze moestuin met visvijver doorgelopen, een project van het Isala college in Silvolde. Er wordt het hele jaar door geplant en geoogst, het is voedsel voor staff en kinderen. Momenteel is er kool, zijn er tomaten en wordt de cassave geplant op de stukken land waar de mais is binnen gehaald. Dezer dagen komt er eindelijk jonge vis – voor eigen consumptie – in de dit jaar gemetselde vijver.  Van de 20 gekochte geiten zijn er nog maar 2 over, een ziekte heeft zich in de regio verspreid en talloze slachtoffers onder deze dieren gemaakt. Een ramp voor de bevolking maar ook voor ons en uiteraard voor de sponsor het Isala College Silvolde.

We hebben weer een bespreeksessie achter de rug, deze keer alleen met de watchman, een echt betrouwbare man die alle lof krijgt toegezwaaid. Een makkelijke klant, ontspannend zelfs.

Dit was onze zaterdag. Morgen om 9.30 uur naar Egyam voor de Mis, een feest dat uren kan duren.

Zondag 13 oktober. Er is al zo’n 6 uur geen electriciteit, da’s best lastig want de waterpomp werkt dan ook niet, voor ons verwende Europeanen niet iets om aan te wennen.

De mis duurde deze keer niet zo lang, slechts anderhalf uur met 2x een collecte waarvan 1 voor de aanschaf van een Kerststal. Dat geld wordt niet opgehaald door collectanten maar breng je zelf in optocht met zang naar voren. Een koor hebben ze niet nodig want iedereen zingt er zodra een lied wordt ingezet. In de kerk zijn de kruiswegstaties van de ’s-Heerenbergse Pancratiuskerk in posters langs de wanden opgehangen.

Na de dienst uiteraard  naar de bar, we zijn weer met Katharina. We ontmoeten er de vriend van Maggy, een van de huismoeders; hij is de metselaar, ook in ons Huis. Samen hebben ze al een kind (1,5 jaar) en ze sparen voor de bruiloft maar dat kan nog wel even duren, het huis dat hij bouwt is nog lang niet klaar dus  de verkering duurt nog wel een poosje voort …….

Als we thuis komen hebben Patience en Florence Fufu en soep met kip voor ons gemaakt; fufu is  een gerecht van gestampte cassave, een wortel die naar aardappel smaakt, en plantane, een vrucht die op een banaan lijkt, en die o.a. samen met de goed gekruide soep wordt gegeten. Aardappelpuree lijkt het wel, maar dan taaier, plakkeriger.  Het was redelijk goed te eten en het ontlast Thea ook nog. Morgen kan het ook nog gegeten worden mits het koel wordt bewaard en dat kunnen we….

Maandag 14 oktober. Vanmorgen hebben we samen met Patience de school voor lager en middelbaar onderwijs in het dorp bezocht. We hebben video-opnamen gemaakt tijdens de lessen voor ons stads tv station in Montferland ! Hopelijk kunnen ze het materiaal in de uitzendingen verwerken. Ondertussen hebben we een aantal studenten, die in het Huis zijn, gevraagd om een bedankbrief te schrijven naar de mensen die hen sponsoren, die hun studie deels betalen, maar ook om te vertellen wat ze tot nu toe hebben bereikt en hoe hun vervolgstudie er gaat uitzien.

Emmanuel Ansah, een slechtziende jongen, vraagt onze aandacht; hij volgt een vakopleiding kleermaker waarbij een goed gebruik van zijn ogen belangrijk is. Die opleiding kan hij naar onze mening niet goed in praktijk brengen omdat hij daarvoor te slecht ziet. Een bril kan misschien helpen maar die hij had ligt al maanden kapot bij Daniel. We gaan dus met Daniel overleggen wat hier wijsheid is: naar de school voor blinden in Cape Coast en/of een andere bril? Het wordt eerst een andere bril.

De invulling van de rest van deze dag heeft alles te maken met het verzamelen van informatie over het hoe en waarom van een verstoorde verhouding tussen de 5 dameswerknemers; intensieve gesprekken volgen elkaar op en ’s-avonds 9.00 uur hebben we het wel gehad en besluiten om morgen verder te gaan.

Dinsdag 15 oktober. Nationale feestdag in Ghana. Het is een feest voor de moslimgemeenschap maar iedereen heeft vrijaf, de scholen zijn gesloten, het Huis is vol ! Met de drums als begeleiding dansen en zingen de kinderen met de moeders  in de open ruimte, de aula zal ik maar zeggen. Prachtig om te zien en te horen.

Er is vanaf een uur of 3 in de nacht geen electriciteit en dat duurt tot 10.00 uur. De douche wordt dus uitgesteld….. De vrije dag wordt gevuld met het vervolg van gisteren, er is goede hoop dat we er uit komen door compromissen, wat moet je anders.

Ghana voetbalt vandaag tegen Egypte, Daniel zet in onze huiskamer de tv aan: het is nu 2-0 voor Ghana, dat is andere koek ! Ik heb nog een biertje in de koelkast, dat past me wel en het is tijd voor wat ontspanning. Ghana wint met 6-1, het gejuich en het geluid van de drums van de kinderen, die meekijken in de aula, klinkt bijna oorverdovend, voor zover je dat bij mij nog van toepassing kunt verklaren ….

woensdag 16 oktober 2013. Om kwart over 8 in de morgen gaan we, Thea en ik, met Paul onze chauffeur, Patience, de sociaal werkster en Emmanuel Amoah naar Takoradi, dat we 2,5 uur later pas bereiken omdat we in een file terechtkomen: ze zijn een rotonde aan het herstellen waarbij ze nota bene 2 km weg voor de rotonde afsluiten, één grote puinhoop. Maar goed, we gaan een sponsorbrief afleveren bij een restaurant, de eigenares is naar de markt, dus geen persoonlijk contact, jammer. Vervolgens naar het vliegveld om onze terugreis van a.s. maandagavond 5 uur naar Accra te boeken, Ghc 270,00 enkele reis voor 2 personen. In de super doen we boodschappen en neem ik een fles wijn mee: voor 16,50 Ghanese cedi (€ 5,50) heb ik een Chileense cabernet sauvignon malbec, een Millaman estate reserve gekocht, dat wordt genieten, alleen Thea begint er niet aan dus moet ik het zelf opdrinken, maar dat lukt me wel. ! Na de super gaan we met Emmanuel naar de opticien om voor hem een nieuwe bril, die door een ’s-Heerenbergse sponsor wordt betaald, te regelen. De jongen blijkt bij de oogtest wel veraf maar niet dichtbij te kunnen zien. Voor zijn toekomstig vak als kleermaker is dat een cruciaal probleem. De test duurt bijna een uur, de uitslag is zorgvuldig vastgesteld, voorzover wij dat kunnen overzien. Over 3 dagen kan hij de bril ophalen, kosten Ghc 240,00.

Terug in ons Huis, het is inmiddels 15.00 uur, zorgt Thea weer voor een rijk gevulde maaltijd, ik denk niet dat ik hier ook maar een gram kwijtraak. We houden genoeg over voor het diner van morgen ware het niet dat Patience en Florence de was komen terug brengen en de maaltijd zien. Thea zou Thea niet zijn als ze niet 2 borden pakt en ons eten van morgen aan deze beide dames geeft; da’s ook genieten.

Kwame belt en zegt dat hij later komt dan afgesproken omdat hij dezelfde verkeerssituatie ervaart als wij vanmorgen. Het gesprek met Kwame,  Daniel en ons is zeer intensief en duurt tot na tienen in de avond. We komen er nog niet uit en besluiten morgen verder te praten. Ik neem een paar glaasjes wijn en Thea een slaappil, is ongeveer hetzelfde, toch ?

donderdag 17 oktober 2013. Vanmorgen om 6 uur werden zo’n 350 vissen gebracht en in de vijver neergelaten. Hopelijk gaat het goed met ze zodat ze na een half jaar kunnen worden gegeten.

Vanmorgen nog een paar individuele gesprekken gevoerd; vanmiddag om 5 uur komt het Ghanese bestuur naar het Huis om te overleggen; een cruciaal moment – hoop ik – waarbij Kwame in onze beleving voor de oplossing van de actuele problemen zijn vanzelfsprekende invloed moet uitoefenen.

Een Amerikaans gezelschap meldt zich, 5 dames die een kerkgenootschap Life-Church vertegenwoordigen, ze krijgen de gevraagde informatie over de Orphanage, haar ontstaan, de middelen, de exploitatie- en studiekosten, de bestuurlijke organisatie, de verantwoording naar de Ghanese regering en de rol die Unicef daarbij speelt enz. Ze zullen wat ze aantroffen en de informatie die ze kregen bekijken en zullen via het emailadres van Brandi Favors bfavors@life-church.org laten weten  wat ze voor ons kunnen doen. Ze geven als eerste aanzet Ghc 200,00. Alle kleine beetjes helpen.

Een uur later dan afgesproken komt het bestuur van de Ghanese stichting voor een vergadering bij elkaar. Thea en ik schuiven aan en Kwame Macafui is de voorzitter. Naast de gewone bestuurs­onderwerpen wordt besloten  de naam van de Ghanese stichting te wijzigen in EGYAM CHILDREN’S HOME.  Aan ons wordt gevraagd om de website van Engelse teksten te voorzien zodat er een  internationaal bruikbare site ontstaat. Vervolgens legt Kwame aan de hand van een lijvig rapport uit hoe vanuit Ghana met projecten hulp op gang kan worden gebracht. Tenslotte komt de slechte onderlinge verstandhouding van het vrouwelijk personeel aan de orde. Deze sessie, waarbij met alle 5 vrouwen intensief wordt gesproken, in hun taal met vertaling naar het Engels, duurt tot 2 uur in de nacht en wordt – voor mij en niet alleen voor mij – maar matig bevredigend  afgesloten met een indrukwekkend gebed. Morgen komt Kwame terug om de eindconclusies te bespreken.

Vrijdag 18 oktober. Na een korte nachtrust komt Steven Qaicoe vertellen dat het niet goed gaat in de vijver, het water in de vijver is kennelijk minder geschikt voor deze vissen. Ik heb het idee dat de vissen, die in een koelwagen zijn gebracht, in koel water zijn gekweekt en de overgang naar dit warme en zuurstofarme water niet aankunnen. Erg jammer maar helaas.  Er wordt gezocht naar een oplossing.

Onze boeking van de vliegreis naar Accra wordt door Kwame omgeboekt naar ’s-morgens. Hij reist met ons mee en gaat maandagavond  ook met onze vlucht mee naar Nederland.

We hebben vanmorgen een nieuwe koel- en vrieskast, die al een paar jaar ingepakt in de gang staat, uitgepakt en ingeruild voor de koeling die in de kamer staat. De oude hebben we naar het keukentje van Patience versleept, kan zij samen met anderen ook wat langer snel bedervende spullen bewaren.

zaterdag 19 oktober 2013. Thea zegt: Het is schoonmaak- en wasdag vandaag, Thea is al vanaf 6.00 uur bezig en Patience en Florence zijn er rond 7.30 uur als ik uit mijn kamer kom.

In de loop van de morgen komen nog wat bezoekers waaronder Josephine, die als Jozef twee jaar geleden, bekostigd door o.a. een Duitse sponsor, is geopereerd aan een tumor in haar lies. Er moet nog een vervolgoperatie plaats vinden en we zullen dat met mr.Ghansah, sociaal werker, die vandaag of morgen langs komt, proberen dit voornemen eindelijk in gang te zetten.

Kwame zou in de loop van de ochtend komen maar om 4 uur meldt hij zich. Een half uur later komt ook Robert Ghansah die we hebben gebeld i.v.m de al 2 jaar geleden voorgenomen 2^e operatie van  Josephine. Robert heb ik uitvoerig uitgelegd dat het nu moet gebeuren om in ieder geval te voorkomen dat degene die heeft beloofd deze kosten te zullen betalen, het om welke reden dan ook niet meer doet. Hij begrijpt het en spreekt met ons af dat hij actie onderneemt en ons op de hoogte brengt van het vervolg.

Kwame gaat over de situatie in het Huis in gesprek met Robert als mede bestuurslid van de Ghanese stichting. De conclusie van beiden is dat er zorgvuldig moet worden gehandeld maar dat er wel als eerste maatregel een deugdelijke administratie en beter toezicht moet komen over de inhoud van de zgn. store-room naast de keuken. Morgen na de mis wordt die store-room ontruimd, schoon gemaakt en opnieuw ingericht en geadministreerd wat er weer in gaat. Alles wat er uitgehaald wordt komt dus op papier voordat het wordt terug geplaatst; de sleuteluitgifte wordt sterk beperkt.

Daniel, hij heeft zich bijna 2 dagen niet laten zien, spreekt ons aan over de wijziging van de freezer en het verplaatsen van de oude naar de keuken van Patience; het eerste is niet aan hem maar het laatste hadden we met hem moeten overleggen en dat is juist. Mijn overtuiging is echter dat, als ik had overlegd, de oude koelkast over 2 jaar nog in de gang zou staan.

Daniel zegt dat er nog heel wat vissen op de bodem bivakkeren wegens de warmte van het water bovenin de bak, hij denkt dat beestjes in de bak de vissen hebben aangevallen; ik ga morgenvroeg nog maar eens een kijkje nemen, hopelijk heeft hij gelijk en mr Quaicu niet.

Zondag 20 oktober. De mis laten we aan ons voorbij gaan want die is in het Fanti, de plaatselijke taal, en meestal duurt dat feest een halve dag. De afgelopen nacht was er veel lawaai in de dorpen, er waren 3 overlijdens te vieren en dat gaat met eten, drinken, muziek en dans gepaard.

We hebben met onze landrover nog 2 dorpen bezocht en vanaf het dak van de auto kleding uitgedeeld, een gekkenhuis maar volgens Thea kan het nog gekker doordat in sommige dorpen de mensen elkaar te lijf gaan en ook nog onvriendelijk kunnen worden tegenover ons.

We gaan ons nu voorbereiden op de thuisreis, er zal nog wel het een en ander gebeuren maar dat laat ik maar zitten, tenzij …..

Gerard Booms, penningmeester SWEG