WERKBEZOEK FEBRUARI 2014 (Henriëtte)
Inmiddels alweer een aantal weken thuis in Nederland, mag ik terugkijken op een intensieve en mooie tijd in Ghana en het verblijf in ons : Egyam Childrens’Home .
De warme begroeting en knuffels van de kinderen en onze enthousiaste personeelsleden ( manager Daniel, de moeders Florence en Augustina, onze maatschappelijk werkster Patience, nachtwaker Salifu, beheerder/conciërge/klusjesman Paul en onze kokkinnen Maggy en Cynthia) ontroeren me iedere keer opnieuw. Van hun vrolijke aard en optimisme kunnen wij Nederlanders nog heel wat leren. De kinderen zijn zich heel goed bewust dat zij, dankzij veel Nederlandse en Duitse sponsoren, nu een fijn thuis hebben, waarin ze de kans krijgen door studie een betere toekomst op te bouwen.
In Egyam heb ik een aantal bezoeken aan de basisschool en de JHS (onderbouw voortgezet onderwijs) gebracht en met leraren gesproken over de resultaten van onze kinderen. Dit jaar doen vier van onze meisjes examen van de JHS en Daniël verwacht dat ze goed zullen scoren. Ik had gesprekken met deze meiden en ze vertelden me dat ze verpleegster, stewardes of accountant wilden worden, maar ik merkte ook dat ze weinig zelfvertrouwen hadden. In Ghana –vooral in de arme dorpen- krijgen de meisjes weinig kans tot studeren en blijven ze meestal thuis om daar te helpen op het land of gaan vanaf hun vijftiende jaar op zoek naar een baan, waarbij de kans op prostitutie vrij groot is. Met de belofte dat ook zij verder mogen met hun studie als hun examenresultaten goed zijn, was het fijn om te zien dat ze die week ijverig aan de slag gingen met hun huiswerk en kwamen vertellen welke vakken ze moesten voorbereiden.
Onze studenten , die niet meer in het weeshuis wonen maar op de campus of een in een gehuurd kamertje in de stad –meestal gedeeld met een aantal andere studenten- heb ik bezocht op hun universiteit, HBO, verpleegopleiding of studentenkamer. Ze zijn ontzettend blij met een kamertje van 4×4 waar ze dan met z’n vieren slapen op een matras op de grond. De meeste studenten worden ondergebracht op grotere slaapzalen op de campus, afhankelijk van de kosten en de mogelijkheden. Ze zijn erg gemotiveerd en Daniel liet me de resultaten van hun laatste semester zien. Op een of twee jongens na, die harder moeten gaan studeren, mogen we trots zijn op onze studenten!
De jongens en meiden die een vakwerkopleiding volgen heb ik bezocht op hun werkplek. (kapsalon, kleermakerij, naaiatelier). Hun werkgevers zijn tevreden en we hopen dat we een aantal van hen kunnen helpen aan een baan of het opstarten van een eigen bedrijfje wanneer ze hun opleiding hebben afgerond.
Paul en ik brachten onze jongens Albert, Francis en Daniel naar hun eerste les van de rijschool in Takoradi. Ze willen graag vrachtwagen/trailerchauffeur worden en gaan werken met machines voor baggerwerkzaamheden.
In de naburige arme dorpen van Egyam hebben we weer kleding gebracht. Wat is de nood daar hoog! We spreken van tevoren af hoe we het gaan verdelen, om te voorkomen dat de kleintjes en oude mensen niet aan bod komen. Afgelopen jaar was het een gejoel van jewelste, men trok elkaar de kleding uit de handen en kinderen werden onder de voet gelopen. Dat verliep nu gelukkig veel beter.
De kinderen werden weer blij gemaakt met het bezoek van een aantal groepen die giften kwamen brengen in de vorm van rijst, toiletpapier, snoep, fruit en andere etenswaar. Een studentengroep uit Accra bezorgde de kinderen een gezellige dag met spelletjes en muziek en een van deze studenten, zelf ook een weeskind, overhandigde mij een boek over zijn leven dat hij zelf geschreven had. Een ontroerend verhaal waarin hij weeskinderen aanspoort hun droom te volgen en het vertrouwen te hebben dat je bereiken kunt wat je wilt, ook al ben je wees.
Op Valentijnsdag zijn we door een bedrijf verrast met een ontbijt en cadeautjes en er werden grote muziekboxen opgesteld met een echte D.J. waardoor het een uitbundig zang en dansfeest werd. De dorpskinderen, die voorzichtig bij de poort bleven staan, mochten ook meedoen in het feestgedruis en het werd een ontzettend leuke dag. Iedereen zong en danste mee op de (oorverdovende en dreunende) muziek. Wat een sfeer en wat een ritmegevoel hebben die uitbundige Ghanezen!
Ook heb ik de nodige gesprekken gevoerd met Daniel en de andere personeelsleden. Het communiceren met elkaar moet daar echt gestimuleerd worden. Er ontstaan misverstanden onderling die –achteraf bezien- meestal goed op te lossen zijn.
Na een vergadering met de Ghanese bestuursleden was ik blij om te merken dat zij steeds professioneler te werk gaan en echt van plan zijn de sponsoring in Ghana van de grond te krijgen.
En al gaat dat nog vrij moeizaam: het begin is er !
Er zijn plannen voor de bouw van een bibliotheek op het weeshuis, waar ook de dorpskinderen die naar dezelfde school gaan, gebruik van mogen maken.
Met Daniël heb ik bezoeken gebracht aan bedrijven en gesproken met personen, die kunnen bemiddelen bij de aanleg van een nieuwe waterput. De capaciteit van onze huidige put is in de droge periode nauwelijks toereikend zodat we een extra watervoorziening nodig hebben.
Robert, onze “ex-student” heeft nu werk als leraar in Agona en we mochten een leuke natuurkundeles van hem bijwonen.
In de tweede week van mijn verblijf is onze baby Michelle, die verzorgd werd door moeder Florence, opgehaald door haar adoptiemoeder. Vooraf hadden Daniël en ik een gesprek hierover met de directeur van Social Welfare: Mr. Peter Tweneba en vervolgens vond de officiële overhandiging van Michelle -door Peter Tweneba- aan de adoptiemoeder plaats. Voor ons een dubbel gevoel : aan de ene kant zullen de kinderen en vooral moeder Florence, die haar drie maanden liefdevol verzorgd heeft, Michelle ontzettend missen maar aan de andere kant zijn we blij omdat Michelle nu in een liefdevol gezin kan opgroeien.
Erg welkom was de kleding die ik meebracht voor de kinderen. Kleding die te klein is geworden, wordt door Daniël in de “store room” bewaard voor kinderen in de omliggende dorpen.
Een Engelse zakenman, die ons weeshuis bezocht, deed een toezegging om te zorgen voor een aantal goede schoenen voor de kinderen. Hij had de week ervoor al twee “bamboe” fietsen gebracht, wat goed uitkwam voor de jongens Francis en Daniël, die nu met de fiets naar hun familie in de dorpen kunnen om daar te overnachten. Beide jongens zijn in die week officieel overgedragen aan de familie –d.m.v. een ontmoeting met de familie en een akte die door Daniel en de familie ondertekend werd- om weer te gaan wonen in de dorpen. Zodra de kinderen de leeftijd van 16 jaar bereiken, wordt gekeken of ze opgenomen kunnen worden bij een familielid of –wanneer ze verder weg gaan studeren- een goedkope kamer in de buurt van de school.
De visvijver functioneert inmiddels prima. Als je ’s morgens erg vroeg bent, zie je de vissen aan de oppervlakte en volgens Daniël zijn ze flink gegroeid. Tijd dus binnenkort om een hengel uit te werpen! Ons Ghanese bestuurslid Stephen Quaicoe komt regelmatig de vijver inspecteren en controleert ook onze kippen, die zorgen voor de eierenvoorraad van het weeshuis. De groente en het fruit uit eigen tuin floreert en wordt met smaak gegeten, een besparing in de kosten van levensonderhoud.
Verrast was ik om te zien dat het geitenaantal zich weer heeft uitgebreid. Door een virus in de omgeving, was een groot aantal geiten bezweken. Uit een van de dorpen kwam een vrouw een aantal geiten brengen voor het weeshuis toen ze hiervan hoorde. Een bewijs dat we een goed contact hebben met de dorpelingen wat zo ontzettend belangrijk is!
De geiten zijn inmiddels ingeënt, wat met het nodige geblaat en geblér gepaard ging en we hadden twee van onze sterke jongens nodig om de geiten te vangen en in bedwang te houden.
Vanuit een zonnig Ghana een hartelijke groet van ons personeel en onze kinderen met een warm GOD BLESS YOU voor allen die helpen ons werk mogelijk te maken!
Stichting Weeshuis Egyam Ghana
Henriëtte van Velden